Wieś Miechucino   ( nazwa w języku kaszubskim Miechùcëno) jest drugą co do wielkości miejscowością gminy Chmielno, zamieszkuje ją 1432 mieszkańców. Leży nad jeziorem Wielkim i przepływającą przez akwen jeziora rzeką Łeba, znajduje się na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego. Na północ od Miechucina zaczyna się kompleks Lasów Mirachowskich z rezerwatami przyrody Leśnym Oczkiem i Staniszewskim Błotem. Wieś jest siedzibą sołectwa w którego skład wchodzą również miejscowości Miechucińskie Chrósty, Strysza Góra, Koryta i Glinne. Miechucino leży na trasie linii kolejowej Kartuzy-Sierakowice-Lębork (obecnie zawieszonej) i przy drodze wojewódzkiej nr 211.

Najstarsze źródła dotyczące Miechucina pochodzą ze wczesnej epoki żelaza (700 -100 lat p.n.e.)   oraz wczesnego średniowiecza

(VI- XIII w.) , są to stanowiska archeologiczne, które potwierdzają istnienie osady otwartej   na terenie naszej miejscowości.

Imię Miechota, będące podstawą nazwy wsi jest skróconym imieniem staropolskiego Mieścisław, potem Mieczysław. Do XVI wieku wieś nazywała się Miechocino, obecna postać nazwy Miechucino pojawiła się w drugiej połowie XVI wieku.

          W XIII/XIV w. – Miechucino należało do Kasztelanii Chmieleńskiej, następnie stanowiło własność królewską w starostwie mirachowskim. W czasach krzyżackich było siedzibą prokuratora – niższego urzędnika w Komturii Gdańskiej (przejściowo), zanim urzędu tego nie przeniesiono z Chmielna do Mirachowa. W Wielkiej Księdze Czynszowej Krzyżaków w 1437 roku zapisane zostało w postaci Mechozin. W źródłach z 1399 roku również ten sam zapis.

W 1466 roku, po II pokoju toruńskim, wieś powróciła do Polski do województwa pomorskiego.

W 1565 roku wieś liczyła 13 włók z których cztery były puste, w 1761 roku Ignacy Przebendowski, starosta mirachowski, powierzył sołectwo Adamowi Formelli na 50 lat.

W 1772 roku, w wyniku I rozbioru Polski Miechucino znalazło się w zaborze pruskim pod nazwą „Miechutzino”.

W latach 1840 – 1850 wybudowano szosę łączącą Miechucino

 z Kartuzami i Lęborkiem.

 

Szkoła w Miechucinie zapisała się w historii już przed rokiem 1868. Była to wtedy (jak podaje kronika szkoły z 1936 r. ) szkółka wiązana z drewna, wymurowana cegłą - budowana na wzór pruski i mieściła tylko jedną izbę lekcyjną. Uczyły się w niej nie tylko dzieci z Miechucina, ale i z okolicznych wiosek. Do takiej szkoły uczęszczali nasi pradziadkowie. Nasi dziadkowie i rodzice pobierali naukę w budynku, który został wybudowany w 1902 roku jako Publiczna Szkoła Powszechna i do dziś służy naszej miejscowości.

W 1906 roku  doszło do strajku uczniów szkoły w Miechucinie  oraz okolicznych miejscowości przeciwko nauczaniu religii w języku niemieckim. Strajk zakończył się surowym karami dla uczniów, jak i ich rodziców.

 

 

W latach 1904 – 1905 budowano linię kolejową Kartuzy –Miechucino – Lębork, w Miechucinie powstał  wówczas dworzec kolejowy, przepompownia wody oraz wieża ciśnień na potrzeby podróżnych.  Dworzec  jest parterowy,  ma dach wielospadowy, architektura jest dość nietypowa dla dworców kolejowych bardziej przypomina wiejski dworek szlachecki.

 

Od końca I wojny światowej wieś znajdowała się ponownie w granicach Polski (w powiecie kartuskim, który powstał w 1818 r.).

8 lutego 1920 roku wojska niemieckie opuszczają Kaszuby, które  na mocy traktatu wersalskiego włączone zostały do Polski.

Ochotnicza straż pożarna w Miechucinie powstała w 1927 roku

i liczyła wówczas 14 członków, pierwsza remiza drewniana zbudowana została w latach 1929 - 1930 r.  z drewna użyczonego przez Pana Antoniego Wardyna, właściciela prywatnego tartaku.

Do 1918 obowiązującą nazwą dla Miechucina było ''Miechutschin''. Podczas okupacji niemieckiej nazwa ''Miechutschin'' w 1942 została przez nazistowskich propagandystów niemieckich (w ramach szerokiej akcji ''odkaszubiania i  odpolszczania nazw niemieckiego lebensraumu'') zweryfikowana jako zbyt ''kaszubska'' i przemianowana na bardziej niemiecką - ''Mechenhof''.

Okupacja niemiecka rozpoczęła się już 2 września, kiedy wojska niemieckie wkroczyły do Miechucina od strony Sierakowic.

 

Wojna dla  mieszkańców Miechucina zakończyła się w marcu 1945 roku. Pierwsze, odnotowane w kronice szkoły zajęcia po wojnie,  rozpoczęły się w dniu 4 września, szkoła była zdewastowana, brak było szyb w oknach, ławek, stolików, krzeseł i innych niezbędnych przedmiotów. Jednakże bez względu na warunki szkoła zaczęła funkcjonować. Znamiennym wydarzeniem w dziejach szkoły było oddanie do użytku w 1973 roku nowego gmachu szkolnego. Kolejna rozbudowa szkoły miała miejsce w 1993 i 2006 roku.

W latach 1955- 1959 istniała odrębna gromada Miechucino.

Mimo że pierwsze starania parafian z Miechucina o budowę     własnej kaplicy miały miejsce jeszcze przed II wojną światową, dopiero w latach 1961–1981 dzierżawiona była od państwa Jadwigi i Anastazego Lejk salka katechetyczna, w której odbywała się katechizacja oraz odprawiano msze święte początkowo tylko cztery razy w roku. Parafia powstała w 1981 roku, a kościół został wybudowany w 1984 roku.